Golden Earrings - In my house

Deze Haagse band werd opgericht in 1961 door zanger/gitarist George Kooymans en bassist Rinus Gerritsen als the Tornado’s. In eerste instantie was het een “guitaar combo”. Toen bleek dat er al een Engelse groep was met die naam werd het the Golden Ear-rings. Dit naar het openingsnummer dat de twee altijd speelden bij optredens. In 1963 ging het duo, onder invloed van de muziek van onder andere the Beatles en the Stones, op zoek naar een zanger (Frans Krassenburg) en een extra gitarist (Peter de Ronde). Even later maakte drummer Jaap Eggermont de groep compleet. Het was de Haagse impressario Jacques Senf die hen in 1965 in contact bracht met Freddy Haayen. Deze werkte als magazijnbediende bij platenmaatschappij Polydor in de hofstad. Onder zijn leiding werd het door Rinus en George geschreven “Please go” opgenomen in de Hilversumse Phonogram studio. Het nummer werd de doorbraak voor de groep. In de winter van ‘66/‘67 werd de tweede elpee “Winter harvest” opgenomen. Ook weer onder leiding van Haayen. Door het vertrek van de Ronde was de band nu een kwartet geworden. Ook “In my house” is te vinden op deze langspeler. Cees “Casey” Schrama leverde bijdragen op piano en orgel. De single stond tien weken in de Veronica Top 40 en bereikte hierin de 10e plaats. Freddy Haayen overleed in 2007.

Frank and Nancy Sinatra - Something stupid

Francis Sinatra werd geboren in December 1915 in New Jersey, Amerika, als enig kind van Italiaanse imigranten. In 1935 werd hij lid van the Three Flashes, die met hem erbij werd omgedoopt in the Hoboken Four. Aan het eind van dat jaar ging hij aan de slag als zingende ober. In het voorjaar van ’39 nam Frank zijn eerste demo op. Vervolgens ging hij aan de slag bij de bigbands van Harry James en Tommy Dorsey. In 1942 nam hij zijn eerste soloplaat op. Daarna brak hij al snel door. Niet alleen als zanger maar ook als acteur. Frank groeide uit tot een van de grootste artiesten in de Amerikaanse geschiedenis. Begin jaren ’60 raakte hij “uit de mode” maar vanaf 1966 ging hij weer grote hits scoren. “Somethin’ stupid” was de eerste met zijn dochter Nancy. Zij werd in 1940 geboren in Jersey City, New Jersey. Eind jaren ‘50 ging ze muziek en dans studeren aan de universiteit van California in Los Angeles. Een jaar later gaf ze daar de brui aan, en maakte haar debuut in een televisieshow van haar vader. Hierin zong ze onder andere met hem een duet. In 1961 tekende ze een contract bij Reprise Records, de platenmaatschappij van haar pa. Datzelfde jaar kwam haar eerste single, “Cuff links and a tie clip”, uit. Deze alsook de volgende platen werden geen succes in Amerika. In 1962 was het nummer “Like I do” wel een hit in ons land. Drie jaar later werd ze wegens gebrek aan hits in Amerika bijna door het platenlabel geschrapt. Net op tijd ging ze een samenwerking met liedjesschrijver en producer Lee Hazlewood aan. Hij liet Nancy wat lager zingen en schreef lekkere popliedjes voor haar. Zoals “These boots are made for walkin’” wat een wereldwijde nummer 1 hit werd. “Somethin’ stupid” werd in 1966 geschreven door Clarence Carson Parks II. Oudere broer van tekstdichter, componist en zanger Van Dyke Parks. Met zijn vrouw Gaile Foote nam hij het nummer op als Carson and Gaile. Frank liet deze versie horen aan Nancy’s producer en zangpartner Lee Hazlewood en vroeg wat hij er van vond. Deze antwoorde: “als jij het niet met haar opneemt, doe ik het”. Frank’s korte reactie was: “boek een studio”. De single bereikte zowel in Amerika als Engeland de 1e plaats van de hitparade. In de Veronica Top 40 was 2 de hoogste notering. Deze werd gedeeld met Willy en Willeke Alberti en hun “Dat afgezaagde zinnetje”. Frank Sinatra overleed in 1998, Lee Hazlewood in 2007.

The Byrds - So you want to be a rock ‘n’ roll star

Geen info bekend

The Beatles - Penny lane / Strawberry fields forever (Week 09 - 1967)

Op 24 november 1966 begonnen de opnamesessies voor de elpee “Sgt. Pepper’s lonely hearts club band” in de Londense EMI Studios, de latere Abbey Road Studios. Het eerste nummer waar aan gewerkt werd was “Strawberry Fields forever”. Het nummer was geschreven door John Lennon die ervoor putte uit zijn herinneringen aan het spelen in de tuin van Strawberry Field. Dat was een kindertehuis van het Leger des heils in Liverpool waar hij vlakbij woonde. Verspreid over vijf weken werd er zo’n 45 uur gewerkt aan het liedje voor het klaar was. In eerste instantie waren er meerdere versies van het nummer. Twee ervan werden door producer George Martin en geluidstechnicus Geoff Emerick samengebracht in het eindresultaat. Op 29 december werd de eerste opname voor “Penny lane” gemaakt. Dit nummer, geschreven door Paul McCartney, kreeg zijn titel ook al dankzij een herinnering aan Liverpool. Penny lane was een grote bushalte waar John en Paul vaak kwamen als ze bij elkaar op bezoek gingen. Het idee voor de piccolo trompetsolo kreeg Paul na het zien van Bach’s “Brandenburg concerto”. Deze werd gespeeld door David Mason, die later aan meer Beatles nummers zou meewerken. Beide nummers waren bedoeld voor de nieuwe elpee. Echter, toen manager Brian Epstein eind januari 1967 aan producer George Martin vroeg om een nieuwe single, vertelde deze dat de band met “Penny lane” and “Strawberry Fields forever” naar zijn oordeel de beste nummers tot dan toe had gemaakt. Daarop werd besloten om een single met dubbele a-kant uit te brengen. De plaat werd op 13 februari uitgebracht in Amerika, en vier dagen later in Europa. Voor beide nummers werden promotiefilmpjes opgenomen. Omdat John, Paul, George en Ringo geen zin hadden om hiervoor naar Liverpool te gaan, gebeurde dat in London. Voor “Penny lane” werd gefilmd in East End, op King’s road en in Knole Park in Sevenoaks. Regiseur van de twee filmpjes, Peter Goldmann, filmde ook in Liverpool. Onder andere beelden van een stadsbus met als eindpunt Penny lane. Ook de promotiefilm voor “Strawberry Fields forever” werd geschoten in Knole Park. In Engeland kwam de plaat terecht op de 2e plaat. Voor het eerst in vier jaar bereikte een Beatles-single niet de hoogste positie. Dat lukte wel in Nederland. In Amerika kregen de twee nummers een aparte vermelding in de Billboard Hot 100. “Penny lane” kwam op nummer 1 terecht, “Strawberry Fields forever” op de 8e plaats.