Cream - I feel free

Dit Britse trio bestond uit Ginger Baker (drums), Jack Bruce (basgitaar en zang) en Eric Clapton (gitaar en zang). De laatste speelde eerder in the Yardbirds en John Mayall’s Bluesbreakers. Daarin speelde ook Bruce korte tijd voordat hij vertrok naar Manfred Mann. Baker was leider van the Graham Bond Organisation maar was de band inmiddels zat. In juli 1966 kwam Ginger naar een optreden van the Bluesbreakers om Eric te zien spelen. Op de weg terug naar London vroeg hij Clapton om lid te worden van zijn op te richten nieuwe band. Deze ging akkoord op voorwaarde dat Jack Bruce ook mee zou doen. De drie muzikanten hadden ieder al een goede reputatie opgebouwd in de bluesscene. Vandaar dat als bandnaam werd gekozen the Cream (naar: the cream of the crop, de beste) al gauw ingekort tot Cream. De eerste optredens volgden al dezelfde maand. In oktober kwam de eerste single, “Wrapping paper”, uit die een bescheiden hit werd in Engeland. De debuutelpee “Fresh cream” volgde twee maanden later. Op de Engelse versie van de langspeler stond niet de tweede single “I feel free”. Het nummer werd geschreven door Jack Bruce en de performance dichter Pete Brown, die samen meer hits voor de band zouden schrijven. De productie was in handen van hun manager Robert Stigwood. De plaat haalde net niet de top 10 in Engeland. In de Veronica Top 40 belandde hij op de 18e plaats. In Amerika kwam de plaat niet verder dan nummer 16 in de Bubbling under Hot 100 singles. Eind 1968 ging Cream door met name veel ruzies tussen Bruce en Baker uit elkaar. Jack Bruce overleed in 2014. Robert Stigwood in 2016.

The Monkees - I’m a believer (Week 04 - 1967)

Het was de jonge filmmaker Bob Rafelson die al in 1962 het idee had voor wat later de televisieserie “the Monkees” zou worden. Hij kreeg het echter niet verkocht. In 1964 werkte hij bij Screen Gems samen met de zoon van de directeur van deze productiemaatschappij . Samen begonnen ze een eigen bedrijfje dat na het succes van de Beatlesfilm “A hard days night” het oude plan van Bob nieuw leven inblies. In het voorjaar van ‘65 wisten ze het te verkopen aan Screen Gems Television. Eerst wilden de twee de nog niet doorgebroken band Lovin’ Spoonful vragen voor de serie. Omdat deze groep al een platencontract had ging dit niet door. Er kon dan niets aan de muziek worden verdiend. Besloten werd een groep samen te stellen. In juli werd als eerste Davy Jones geselecteerd. Deze had al enige bekendheid vanwege zijn rol in de musical “Oliver”. En hij had een langdurend contract met Screen Gems, moederbedrijf Columbia Pictures, en Colpix Records. In september stonden er advertenties in de vakbladen voor de casting van de overige bandleden. Uit de ruim 400 geïnteresseerden werden Michael Nesmith, Peter Tork en Micky Dolenz geselecteerd. Nesmith had al platen uitgebracht onder diverse namen.Tork hoorde over de auditie van Stephen Stills die was afgewezen. Dolenz was een acteur die ook in een bandje speelde. Voor de pilotaflevering werden Tommy Boyce en Bobby Hart gevraagd de liedjes te schrijven. Ook de plaatopnamen produceerden ze deels. In augustus 1966 kwam de eerste single “Last train to Clarksville” uit. Op 12 september ging de eerste aflevering van de serie de lucht in. De debuutsingle bereikte de 1e plaats van de Amerikaanse hitparades. De opvolger, “I’m a believer”, werd geschreven door Neil Diamond. Deze had het nummer zelf al eerder opgenomen. De leadzang was van Micky en de muziek werd gespeeld door sessiemuzikanten. De single was twee dagen na de release al goud, en stond maar liefst zeven weken op de 1e plaats van de Billboard Hot 100. Ook in Engeland en in de Veronica Top 40 kwam de plaat op de hoogste positie terecht. De televisieserie werd na twee seizoenen in 1968 geschrapt. De groep maakte hierna nog een film, en bleef nog platen maken en optreden. In 1970 stopten de laatste twee overgebleven leden, Davy en Micky, er mee. In later jaren zijn er nog enkele keren reunies geweest. Davy Jones overleed in 2012.