Labelle - Voulez vous coucher avec moi ce soir? (week 5 - 1975)

Labelle was in 1971 een voortzetting van de meidengroep Patti Labelle and the Bluebelles. Maar het begon in 1960 toen Patricia Holt (later Patti Labelle) op vijftienjarige leeftijd haar eerste zanggroep the Ordettes oprichtte. Toen twee leden vertrokken om te gaan trouwen kwamen Nona Hendryx en Sarah Dash uit de Del-Capris de groep versterken. Ook Cindy Birdsong kwam erbij. In 1962 werd de bandnaam veranderd in Patti Labelle and the Bluebelles. In de eerste helft van de jaren ‘60 had het viertal een tweetal kleine hits in Amerika. Toen Birdsong in 1967 vertrok om Florence Ballard te vervangen in the Supremes, werd zij niet vervangen. Vanaf 1971 kwam er een nieuwe muzikale koers. Er werd nu funk/rock gemaakt. Het nummer “Lady Marmalade” werd geschreven door Bob Crewe, de manager en producer van the Four Seasons, en Kenny Nolan die ook flink wat hits schreef. Nolan zette het nummer ook als eerste op de plaat met zijn groep the Eleventh Hour. Vlak daarna nam Labelle het op, en in augustus 1974 kwam de single uit. Het refrein “Voulez-vous coucher avec moi (ce soir)?” werd in een aantal Europese landen de titel van de single met “Lady Marmalade” tussen haakjes erachter. De plaat bereikte zowel in Amerika als in de Nederlandse Top 40 de 1e plaats. In Engeland reikte hij slechts tot plek 17. Een echt “one hit wonder”, maar de plaat doet het nog steeds goed op dance-classics feestje. In 1976 ging Labelle uit elkaar en begonnen de dames alle drie een solocarrière.

Op de schouders

Andre van Duin - De sambaballensamba

André van Duin werd als Adrianus Kloot (later veranderd in Kyvon) in 1947 geboren te Rotterdam. Als kleine jongen zag hij op de personeelsfeesten van zijn vaders werk bekende artiesten optreden. Al gauw ging hij deze imiteren. In 1962, hij had inmiddels zijn artiestennaam aangenomen, schreef hij vele brieven naar de omroepen om te mogen optreden. Twee jaar later gebeurde dat voor het eerst in een AVRO radioprogramma van de jongerenomroep Minjon. Datzelfde jaar kwam André‘s doorbraak nadat hij de televisietalentenjacht “Nieuwe Oogst” had gewonnen met een act als bandparodist. Vanaf dat moment was hij een veelgevraagd artiest in het schnabbelcircuit. Ook was hij in de jaren ‘60 regelmatig te zien op televisie. In 1970 ging van Duin’s eerste revue van start, die een groot succes werd. Vanaf 1972 scoorde hij ook zijn eerste hits. In het begin waren dat humoristische teksten op bestaande liedjes zoals “Angelique”, “Het bananenlied” en De tamme boerenzoon”. “De sambaballensamba” was de eerste single die door André zelf werd geschreven. De plaat bereikte de 4e plek in de Top 40.

Het schorre keeltje

Guess who - Dancing fool

The Guess Who was een Canadese rockband uit Winnipeg. Deze werd in 1958 opgericht als the Silvertones door Chad Allen. Vanaf het begin was gitarist Randy Bachman lid van deze groep. In 1962 werd de naam veranderd in Allan and the Silvertones, en in 1965 werd het Chad Allan and the Expressions. De eerste hit in Canada en Amerika scoorde de band met een cover van het Johnny Kidd and the Pirates succes “Shakin’ all over”. Als promotiestunt bracht de platenmaatschappij deze single uit met Guess Who? als uitvoerenden op het label. De bedoeling was dat het publiek zou denken dat bekende artiesten de plaat hadden opgenomen. Zelfs nadat de ware identiteit van de groep bekend was gemaakt, bleven discjockeys echter het alias gebruiken. Daarom werd dit maar de nieuwe bandnaam (het vraagteken verdween pas in 1968). In de jaren die volgden scoorde het gezelschap alleen hits in Canada. De internationale doorbraak volgde in 1969 met “These eyes”. Inmiddels hadden Allen en Bachman, die in 1979 zou terugkeren, de groep verlaten. “Dancin’ fool” bereikte de 28e plaats in de Billboard Hot 100. In Engeland werd de hitparade niet gehaald. Zes weken Nederlandse Top 40 en de 23e plek waren de cijfers in ons land. In het najaar van 1975 ging the Guess Who uit elkaar. Na een paar jaar werd de draad in wisselende samenstellingen weer opgepakt. Nog altijd wordt er opgetreden. Randy Bachman was van 1971 tot 1991 voorman van Bachman-Turner Overdrive.

Billy Swan - I can help (week 2 - 1975)

Billy Swan werd in 1942 geboren in Cape Girardeau, Missouri. Als kind leerde hij piano, gitaar en drums spelen. Op zijn zestiende schreef hij voor de Engelse les een gedicht. Dat werd een liedje voor de band waarin Billy speelde: Mirt Mirly & the Rhythm Stoppers. In 1962 nam Bill Black (de bassist van Elvis) een versie van dat nummer op en bracht het vervolgens onder de aandacht van Clyde McPhatter. Deze had er een Top 10 hit mee. Swan verhuisde naar Memphis om te gaan samenwerken met Black. Dit duurde niet lang vanwege diens dood in 1965. Vervolgens schreef Billy onder andere liedjes voor country artiesten. In 1969 ging hij ook produceren en tekende een platencontract bij Monument Records. “I can help” werd geschreven in maart 1974. Als huwelijkskado had Billy van Kris Kristofferson en Rita Coolidge een klein RMI orgel gekregen. Zijn vrouw had een drummachine. In twintig minuten componeerde hij het nummer dat vervolgens een maand later werd opgenomen. In juli werd de single uitgebracht. De laatste twee weken van november stond de plaat op de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Vanaf 11 januari 1975 was hij drie weken de lijstaanvoerder van de Nederlandse Top 40. In Engeland haalde “I can help” de Top 5 net niet.

Mud - Lonely this christmas (week 1 - 1975)

Mud was een Engelse band die in 1966 werd opgericht door gitarist Rob Davis, zanger Leslie Gray, bassist Ray Stiles en drummer Dave Mount. In 1967 kwam de eerste single “Flower power” uit. Deze flopte, net als de drie die er op volgden. Na jaren van sappelen werden ze tijdens een optreden opgemerkt door Mickie Most, de eigenaar van RAK Records. Deze koppelde de band aan liedjesschrijvers en producers Nicky Chinn en Mike Chapman. Het eerste resultaat was de single “Crazy” die in het voorjaar van 1973 de 12e plaats in de Britse hitparade bereikte. De opvolger was “Hypnosis” die het ook aardig deed. Maar de echte doorbraak kwam in de herfst van dat jaar met “Dynamite”. Deze single kwam op nummer 4 terecht in Engeland. In de Veronica Top 40 stond het nummer begin ‘74 binnen een paar weken op de 1e plaats van de Top 40, om vervolgens te worden afgelost door de opvolger “Tigerfeet”. Het begin van een hevige Mud-gekte in ons land. Aangejaagd door televisie optredens in opvallende kleding die prima paste bij de glamrock-rage die op zijn hoogtepunt was. Na een tweetal nummer 2 hits was het aan het eind van het jaar tijd voor de vijfde succesplaat binnen tien maanden (!). De ballad “Lonely this Christmas” is een echte Elvis Presley pastiche. Het was de tweede nummer 1 voor Mud in Engeland en de derde in Nederland. De single bleef jarenlang erg populair rond kersttijd. Ook in 1975 had Mud zes hits in ons land. Daarna nam het succes af. In 1979 ging de groep uit elkaar. Les Gray was er toen al niet meer bij. Hij richtte in 1980 Les Gray’s Mud op met andere muzikanten. Hiermee trad hij op tot aan zijn dood in 2004. De overgebleven leden van die band treden nog steeds op, maar nu als Mud II. Drummer van het eerste uur Dave Mount overleed in 2006.